راه های زیادی برای روایت داستان وجود دارد. سبک آزاد، آدرس مستقیم و مجموعه متنوعی از بادکنک‌های نارنجی تنها تعدادی از ابزارهای بیانی به کار رفته در «میستی» است که روز پنجشنبه در سوله افتتاح شد. این قطعه چند رشته‌ای، اثر آرینزه کن، نویسنده و مجری بریتانیایی، از مجموعه‌ای از مناظر و صداها برای بازی با ادراکات افرادی که تصور می‌کند در حال تماشای آن هستند، استفاده می‌کند.
نوازندگان روی صحنه، لیام گادوین (کلیدها) و نادین لی (درامز)، از قافیه های آغازین کن انتقاد می کنند، درباره مرد سیاه پوستی که مسافر مست را در اتوبوس شب کتک می زند. آیا این نمایشنامه دیگری خواهد بود، همانطور که لی می گوید، یک “مرد سیاهپوست جوان عصبانی عمومی”؟ داستانی که انتظارات مخاطبان عمدتا سفیدپوست را برآورده می کند و آسیب های سیاه را به کالا تبدیل می کند؟ شاید اینطور باشد، اما این یک سلف پرتره کاوشگر و ناآرام از هنرمند است.
در نمایشی که کِن می‌گوید در حال نوشتن آن است، او نقش یک شهروند لندنی را بازی می‌کند که در یک شهر متخاصم حرکت می‌کند و ریتم‌های آن را به عملکرد درونی یک موجود زنده تشبیه می‌کند. («میستی» به سفارش تئاتر بوش در لندن ساخته شد، جایی که در سال 2018 به وست اند منتقل شد.) همراه با بیت های زنده و با میکروفون در دست، شعر گفتاری را در نقش مرد سیاه پوست ارائه می دهد: او مسافر مست را ترک می کند. در پشت سر، عاشقی را ملاقات می کند و بعداً متوجه می شود که مادرش او را از خانه خود حبس کرده است و پلیس او را تعقیب می کند.
حال و هوای شعر-اسلم این صحنه‌ها مرتباً توسط بسیاری از منتقدان کن قطع می‌شود: خواهر بزرگ‌ترش (که در نقش یک دختر جوان توسط بازیگر کودک براکستون پل در اجرای نمایشی که من دیدم بازی کرد) او را برای خشک کردن از طریق ایمیل آویزان می‌کند. تهیه‌کننده آمریکایی نمایش (با نماینده صندلی خالی کارگردان و سیگاری روشن که در زیرسیگاری استراحت می‌کند) در تکه‌هایی از سخنرانی‌های پرزیدنت باراک اوباما صداپیشگی خنده‌دار دارد. کن به او می‌گوید: «احساس می‌کنم که خارج از خودم هستم، و می‌دانم چه چیزی از من انتظار می‌رود.
کن هنرمندی همه کاره است که روی صحنه به‌طور چشمگیری صادق و آسیب‌پذیر است. «میستی» به همان اندازه که در مورد چالش‌های فرآیند خلاقیت اوست به همان اندازه که نتیجه آن است (کمی دلقک‌زنی که کن را در یک بالن غول‌پیکر محصور می‌کند یک استعاره بصری مناسب است). این تولید که توسط کارگردان عمر الریان ساخته شده است، به زیبایی جوی، محرک و اغلب یک شاهکار حسی است. اما «مه‌آلود» به‌عنوان یک عمل خودآزمایی بیش از آن که به‌عنوان یک قطعه تئاتر روایی منسجم شود، برتری می‌یابد.
برای مثال، زمانی که کین توضیح می‌دهد که مرد اتوبوس او نیست، بلکه دوستی است که الهام‌بخش نمایش است، درک مخاطب ممکن است تیره شود. تقریباً در همان زمان است که Kene مفهوم مرکزی و در نهایت کار بیش از حد نمایشنامه را برعکس می‌کند و اصرار می‌کند که ژانتریفایرهای سفیدپوست، به جای مردان سیاه پوست، ویروس‌هایی هستند که شهر را آلوده می‌کنند. (اما پلیس ضد ویروسی باقی می ماند.) کین در اشعار و ساختار موضوعی گسترده تر خود از تکرار حمایت می کند، سبکی که ممکن است از زمان اجرای فشرده تر بهره مند شود (نمایش دو ساعت با یک فاصله است).
در این تئاتر هادسون یاردز و در مواجهه با تماشاگران سفیدپوست با آنچه که انتظار دارند در آنجا ببینند، طنزی فراتر از جنایت وجود دارد. حتی در بازجویی از معمایی که کن به عنوان یک هنرمند سیاهپوست با آن مواجه است، “میستی” خود را محدود به دیدگاه های سفید پوست می کند. این تله ای است که تنظیماتی مانند این فرار از آن را سخت تر می کند.
مه آلود
تا 2 آوریل در شید، منهتن؛ theshed.org. مدت زمان: 2 ساعت.
