خانه جدید خواهر برادری سول یک نمایشگاه معماری در خیابانی آرام از خانه‌های قدیمی در غرب هارلم است.
در سال 1995، دو دوست دوران کودکی، فارغ التحصیلان دانشگاهی، سازمان عدالت اجتماعی و توسعه جوانان را برای کمک به پسران سیاهپوست و لاتین تبار که فاقد خدمت بودند، تأسیس کردند. سه سال بعد کار او گسترش یافت و شامل دختران شد. BroSis، همانطور که همچنین شناخته شده است، اکنون برای نسل های 8 تا 22 ساله طیف گسترده ای از کلاس ها، آموزش های شغلی، آمادگی در دانشگاه، حمایت از سلامت روان، آموزش های هنری و وعده های غذایی روزانه را فراهم کرده است.
تا سال 2018، این سازمان غیرانتفاعی از یک سنگ قهوه‌ای مملو از یک قرن قدیمی در امتداد خیابان 143 غربی، بین یک زمین متروکه که BroSis در سال 2007 خریداری کرد، و یک باغ اجتماعی محبوب که در آن سازمان به جوانان در مورد پایداری و سایر مسائل زیست‌محیطی آموزش می‌دهد، فعالیت می‌کرد. . BroSis با پولی که عمدتاً از شهر (7 میلیون دلار آن از شورای شهر) و همچنین از سوی دولت و اهداکنندگان خصوصی جمع‌آوری شد، ساخت و ساز یک دفتر مرکزی جدید و گسترده را آغاز کرد. تونی شیتمی، دواین اسمیت-مالکوم و آسیا بلک از Urban Architectural Initiatives، یک شرکت معماری متعلق به اقلیت مستقر در نیویورک، بر طراحی نظارت داشتند.
این پروژه 19000 فوت مربعی و 22 میلیون دلاری معادل یک گالن آب میوه را در ظرفی به اندازه یک لیتر می‌فشارد. تابستان قبل از باز شدن آن را گشتم و فکر کردم که چگونه کار می کند. وقتی اخیراً برگشتم، یک کندوی عسل بود، شلوغ اما دنج، کاربردی و به وضوح مورد علاقه بچه ها. معماری جسورانه است و مانند BroSis. در عین حال کار خود را انجام می دهد که کار کوچکی نیست. به دلایل خوب، این ساختمان به یک نقطه عطف فوری در محله تبدیل شده است.
BroSis از شیتمی و تیمش خواست تا فضایی را برای یک استودیوی رقص و هنرهای رزمی و یک سالن سخنرانی فراهم کنند (هر دو به عنوان مکان های آرامش بخش برای ذهن آگاهی و مدیتیشن دو برابر می شوند). سازمان همچنین یک آشپزخانه زیرزمینی می خواست که بتواند روزانه 250 کودک را تغذیه کند و آموزش آشپزی را ارائه دهد. یک سالن استراحت برای نوجوانان؛ اتاق کامپیوتر؛ یک کتابخانه؛ یک استودیوی هنری؛ زمین بسکتبال روی پشت بام؛ دفاتر برای دوجین کارمند؛ فضایی اجتماعی که می‌تواند به یک تراس حیاط خلوت با تراس و باغچه باز شود – و می‌خواست هر یک از این ویژگی‌ها مانند جوانانی باشد که از آنها استفاده می‌کنند: متمایز و انعطاف‌پذیر.
ما در مورد ساختمانی صحبت می کنیم که بزرگتر از برخی از خانه های مجلل خصوصی در نیویورک نیست و تنها پنج طبقه ارتفاع دارد که با قد همسایگان معماری آن هماهنگ است. BroSis همچنین به فضایی برای نمایش آثار اهدایی هنرمندانی مانند درک فوردجور و آلیسون جانای همیلتون نیاز داشت. کری می ویمز اثری با عنوان “به یاد بیاور تا رویا” را ارائه کرد. و BroSis درخواست کرد که سنگ تراشی و سایر مصنوعات از سنگ قهوه ای تخریب شده به عنوان نشانه هایی از حافظه سازمانی گنجانده شود – که نمای بیرونی نیز به پالت برخی از جزئیات سنگ آهک قدیمی در امتداد بلوک اشاره کند.
اما مهمتر از همه، BroSis یک ستاد نمادین می خواست، ستادی که در داخل و خارج، مأموریت خود را بیان کند.
همانطور که Khary Lazarre-White، مدیر اجرایی سازمان و یکی از بنیانگذاران آن (به همراه جیسون واروین)، برای من توضیح داد، هدف معماری ایجاد یک “ساختمان جسورانه ای بود که در آن هیچ چیز استاندارد یا نهادی احساس نشود” و «گرم و خانه‌دار و محل روشنایی، منبع نور، پر از نور بود. مردم ما سزاوار چیزی زیبا و خاص هستند، مانند آنها – که به آنها می گوید اهمیت دارند.»
به عبارت دیگر، BroSis یک جعبه شیشه‌ای با سلیقه و بدون قفسه نمی‌خواست. شهر مملو از آنها شده است. آنها اکثراً با هم محو می شوند و واقعاً هیچ چیز را نشان نمی دهند، به جز محاسبات محتاطانه بخش خاصی از فرهنگ شرکتی و مدنی. BroSis به آن جامعه خدمات نمی دهد. معماری آن برای صحبت با جمعیت، سلیقه و دیدگاه متفاوت شهر طراحی شده است.
این چه چیزی را در پی داشت؟ شیتمی به من گفت که در ابتدا معماران ساختمان را تصور کردند که از سه طرف به سمت بالا تلسکوپ می شود – او گفت که “بالا بردن” استعاره بود – اما این مفهوم بسیار پرهزینه بود و زوایای ناخوشایند داخل را چند برابر کرد.
در پایان، فقط نمای مجسمه سازی شده ساختمان، چهره عمومی آن، بالای لابی شیشه ای به بیرون برآمده است. از دیوار خیابان عقب تر، نما روی یک حیاط باریک و دردار با نیمکت هایی که همسایه های مسن گاهی توقف می کنند تا نفسی بکشند و به بلوک نگاه کنند، خم شده است.
بچه‌های BroSis این ساختمان را واکاندا نامیده‌اند، زیرا ترکیب دندانه‌دار نما از شیشه و سنگ آهک آنها را به یاد یک سپر می‌اندازد. من به طراحی نما رسیده ام. ترکیب پنجره‌های شفاف و مات، متناوب با پانل‌های آشلار، می‌تواند الگوهای پارچه کنته را نشان دهد. به گفته شیتمی، این ایده برگرفته از مفهوم «دست نیمه بسته» است که گویی ساختمان «بچه ها را در امان نگه می دارد».
نمای عقب به ساخت خشتی شمال آفریقا اشاره دارد. با سایه های آفتاب پوشیده شده از انگورهای گلدار، غربال می شود. شیتمی افزود، در داخل، نور اتاق‌ها را پر می‌کند، اتاق‌هایی که مانند سالن‌ها و راه‌پله‌ها با رنگ‌های زنده رنگ‌آمیزی شده‌اند تا با آفریقا، دریای کارائیب و آمریکای جنوبی طنین‌اندازی کنند. کاشی‌های هنرمندان زیمبابوه ستون‌ها، پشت‌پاشی‌ها و اتاق غذاخوری را تزئین می‌کنند. پارچه‌های آفریقایی (منشأ آن در برانکس) روی بالشتک‌های کتابخانه، اتاق نوجوانان و سالن سخنرانی، واحه‌ای به رنگ آبی آسمانی با صندلی‌های سفیدتر و کف‌های چوب پنبه‌ای – اتاق نور نامیده می‌شود، زیرا دیواری از پنجره‌های بزرگ به باغ جامعه مشرف است.
شیتمی گفت: «نگران بودم که ساختمان بیش از حد التقاطی شود. اما ایده این بود که بازیگوش و غافلگیرکننده باشد. وقتی من بازدید کردم، دانش‌آموزان راهنمایی در اتاق نوجوانان باریک و گوه‌شکل چرخیدند، دبیرستانی‌ها ضربات کاراته را در استودیوی رقص تمرین کردند و مربیان به دانش‌آموزان آموزش دادند که تکالیف را در کتابخانه انجام دهند. بچه ها بعد از مدرسه می آیند، خنک می شوند، غذا می خورند، کلاس می روند. خواهر سول برادری یک پناهگاه امن و خانه جانشین تا عصر است.
لازار وایت گفت که چند نفر از قبل به او هشدار داده بودند که “ساخت یک ساختمان پیچیده مانند این غیرممکن است و همچنین بر معماران و توسعه دهندگان سیاه و قهوه ای تمرکز کرد.” BroSis گروه ساختمانی Apex مستقر در هارلم را برای همکاری با Racanelli Construction به عنوان پیمانکاران عمومی استخدام کرد. پیمانکاران از محله کارگری استخدام کردند. دوازده نفر که در خیابان 143 زندگی می کنند، در نهایت روی این پروژه کار کردند. لازار وایت می‌گوید: «مردی که این کار را انجام می‌داد آنقدر به کاری که به دست آورده بود افتخار می‌کرد که خانواده‌اش را برای دیدن به آنجا آورد.
اکنون BroSis با Catch-22 معمول سازمان‌های غیرانتفاعی در حال گسترش روبه‌رو می‌شود: مشتریان از امضای چک‌های یک ساختمان با امضا خوشحال می‌شوند، مشتریان آنقدر هیجان‌زده نیستند که برای گرما، حقوق و سایر هزینه‌های کمتر فریبنده نگهداری از آن هزینه کنند. بدون وقف، و نیاز به افزایش بودجه عملیاتی خود در هر سال، سازمان بین شکاف‌های اهداف بشردوستانه سنتی مانند موزه‌ها، مدارس منشور و طرح‌های ضد فقر می‌لغزد، حتی اگر کارش با آنها همپوشانی داشته باشد. سالانه به 700 کودک خدمت می کند، هزاران مربی جوان را آموزش داده و یک برنامه مطالعاتی بین المللی کوچک را اجرا می کند. در طول اوج همه‌گیری، خواهر برادری سول به یک سازمان امداد غذایی تبدیل شد و برای هزاران خانواده در هارلم غذا فراهم کرد.
لازار وایت می گوید: «ما در میدتاون آسمان خراش نساختیم». ما رشد کردیم تا خواسته های جوامع خود را برآورده کنیم و خود را به عنوان یک سازمان عدالت خواه و ضد فقر می دانیم که در خدمت آن جوامع است که بیش از هر زمان دیگری به کمک ما نیاز دارند.”
اوایل غروب بود که از جلوی ساختمان حرکت کردیم. خیابان بیشتر تاریک بود به جز ردیف هایی از نورهای ملایم که نما را تزئین می کردند. از میان پنجره‌های اتاق نور می‌توانستم کودکانی را ببینم که در سفیدکننده‌ها نشسته‌اند و می‌خندند.
